Sounion en poèmes

Sounion, site cher nous l'avons dit aux écrivains et aux poètes du XIXème,  a aussi été lieu d'inspiration pour les poètes grecs contemporains comme Nicéphore Vrettakos, Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991).  

Ξημέρωμα στο Σούνιο

Είμαι ένα σύνθεμα από ξένο μεγαλείο.
Τα όσα θωρείς στην ύπαρξή μου είναι όλα ξένα,
Κάτι απ΄τη θάλασσα, απ΄τον ήλιο κι από σένα,
κάτι απ΄του δάσους κι απ΄της νύχτας το στοιχείο.
Κι όταν πεθάνω το στοιχείο του θα πάρει
το φως, η θάλασσα, το δάσος, το φεγγάρι
κ΄ εδώ στη θέση μου θα μείνει πιά η σιγή.
Κι αυτή η ψυχή που μες στο στήθος μου είχα φέρει,
απ΄του ουρανού ψηλά σαν έπεσα τα μέρη,
θα΄χει σε αγάπη σκορπιστεί πάνω στη γη.

En voivi la traduction non personnelle qui donne un aperçu du sens mais ne rend pas la simplicité de l'original et le rend un peu "pompier". 

Lever du jour à Sounio

Je suis un amalgame de stature étrangère.
Tout ce que tu vois de mon être est tout autre,
Quelque chose de la mer, du soleil et de toi,
Quelque chose de la forêt et le spectre de la nuit.
Et quand je mourrai son spectre emportera
La lumière, la mer, la forêt, la lune
Et ici, à ma place, ne restera plus que le silence.
Et cette âme, que j'avais apportée dans mon sein,
Quand je suis tombé des hauteurs du ciel,
Sera parsemée, en amour, sur la terre.

Cette année la Grèce célèbre le centenaire de la naissance de N. Vrettakos par des expositions. Elle a aussi édité ce timbre en février.

Sounion est aussi évoqué dans le dernier poème qu'écrivit le poète Giorgos Séféris  «Επί ασπαλάθων ...»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971 - Γιώργος Σεφέρης

"Το ποίημα «Επί ασπαλάθων...» είναι το τελευταίο που συνέθεσε ο Γιώργος Σεφέρης και αποτελεί μια καταγγελία κατά της δικτατορίας..."

Ο ασπάλαθος est une fleur jaune sauvage qui fleurit au début du printemps et qui se rapproche de ce que nous appelons genêt.